Układy formalne TUL

Nazwa pochodzi od grupy młodzieńców, którzy działali podczas panowania dynastii Silla, około 1350 lat temu. Grupa ta stała się przodującą siłą, mającą na celu zjednoczenie trzech królestw Korei. Nazwa hwarang oznacza po koreańsku „kwiat młodości” lub „kwiat młodego rycerstwa”.

Najprawdopodobniej zaczątki hwarangu sięgają czasów plemiennych, kiedy to grupy młodzieży przygotowywano do służby państwu podczas wojny. Bezpośrednie założenie hwarangu przypisuje się królowi Jinheung Taewang (Chin Heung lub Chinhŭng), który wstąpił na tron państwa Silla w 540 n.e.

Na edukację hwarangów duży wpływ miał buddyzm, mocno przesiąknięty taoizmem i miejscowym animizmem oraz przede wszystkim konfucjanizmem, który wyznaczał stosunki społeczne w ówczesnej Korei. Buddyjscy mnisi często nauczali młodzież wpajając jej wartości filozoficzne oraz postawę miłosierdzia i współczucia. Pod wpływem ducha buddyzmu, hwarangowie przyjęli własny kodeks etyczny, stworzony około 602 roku n.e. Pięć głównych zasad kodeksu hwarangów to:

lojalna służba władcy,
wypełnianie obowiązków wobec rodziców z szacunkiem i czcią,
wierność towarzyszom,
odwaga wobec ataków wroga,
zakaz zabijania jakiegokolwiek stworzenia z wyjątkiem obrony lub w celu przeżycia.

Według legendy, Wŏngwang przekazał nauki buddyjskie dwóm wtajemniczonym (o imionach Kwisan i Chunchang), którzy włączyli je do kodeksu postępowania hwarangów. Współczesne koreańskie sztuki walki, głosząc swoją historię, często przytaczają pięć zasad tego kodeksu. Kodeks ten obejmował również 9 cnót, tj.: humanitaryzm, sprawiedliwość, uprzejmość, mądrość, wiarę, dobroć, prawdomówność, lojalność oraz odwagę.

Organizacja hwarangów kształtowała przyszłe życie swych członków. Stanowili elitarną grupę młodych chłopców edukowanych dla zajęcia wysokich stanowisk w Korei. Celem ich edukacji było rozwinięcie rycerskiego ducha młodzieży oraz przede wszystkim przygotowanie jej jak najlepiej do zajęcia stanowisk państwowych w honorowy, powściągliwy, dostojny i odważny sposób. Hwarangwie uczestniczyli więc w pewnego rodzaju kursie przygotowawczym.
Edukacja skupiała się głównie na filozofii, klasycznej chińskiej literaturze i religii. Hwarangowie zajmowali się też rytualnymi pieśniami i tańcem, ćwiczono ich w sztukach wojennych.

Aby wstąpić do korpusu hwarangów należało spełniać rygorystyczne warunki: być szlachetnie urodzonym, wykształconym, czystego umysłu i ducha oraz reprezentować piękno i siłę fizyczną. Członków hwarangu zachęcano do podróżowania po całym półwyspie koreańskim. W trakcie tych podróży mieli dowiadywać się o regionach i ludziach Korei oraz poznać piękno swego kraju. Podczas podróży członkowie hwarangu również ćwiczyli swoje ciała z naciskiem na rycerski duch. Ten rodzaj edukacji był skuteczny. Hwarangowie stali się przykładem wszystkiego, co najlepsze w koreańskim wzorcu wychowawczym przez ponad 1000 lat.

Żadne zapisy nie przedstawiają szczegółowo sztuki walki praktykowanej w hwarangu. Badacze nie ustalili, czy hwarangowie mieli specjalne określenie na swoje techniki walki bronią. Sztuki wojenne uprawiane przez nich, to głównie władanie mieczem, łucznictwo i walka włócznią. Grupie hwarangów powszechnie przypisuje się ćwiczenie sztuk walki kwonbop, subak i taekkyeon. Podczas panowania dynastii Silla nastąpił wielki rozwój chińskich sztuk walki. Koreańczycy przez poprzednich kilkaset lat nazywali swoje umiejętności uderzania gołymi rękami i chwytów subak. Najprawdopodobniej więc w hwarangu ćwiczono subak i chińskie sztuki walki. Nie można jednak tego stwierdzić jednoznacznie. Historyczny hwarang nie ma bezpośredniego związku z taekwondo ani z innymi współczesnymi sztukami walki w Korei.

Na idee głoszone w hwarangu niejednokrotnie powołują się współcześni praktycy koreańskich sztuk walki, wywodząc ich zasady z pięciu zasad kodeksu hwarangów. Mimo legend, nie ma historycznego usprawiedliwienia powszechnego poglądu, że hwarangowie mają taki związek z współczesnymi sztukami walki jak samurajowie w Japonii, gdyż dostępne źródła nie potwierdzają tej opinii. Wszelako mistrzowie sztuk walki uważają, że przed istnieniem hwarangu, koreańskie sztuki walki pozbawione były wymiaru filozoficznego, dopiero poświęcenie hwarangu buddzie Mirŭkowi przyczyniło się do zmiany. Według Choi Hong Hi subak uzyskał nowy wymiar przez wchłonięcie zasad hwarangu, a nowa idea wzniosła prostą walkę na nogi do poziomu sztuki.

Do hwarangu nawiązują organizacje harcerskie lub skautowskie w Korei. Hwarangowie nie tworzyli klasy wojowników. Mogli zostać regularnymi żołnierzami, lecz dopiero po opuszczeniu hwarangu. Hwarang nie był częścią armii Silli. W przeciwieństwie do samurajów, nie tworzyli osobnej klasy społecznej. Przynależność do hwarangu nie była dziedziczna. Nie kładli głównego nacisku na walkę wręcz, lecz raczej szkolono ich w łucznictwie i szermierce. Hwarang nie był ich drogą życia: opuszczali go, gdy stawali się starsi. Przypominali nieco japońskich yamabushi, trenując w górach i na pustkowiach. Nie byli jednak mnichami i nie pozostawali w górach. Pomimo zasad, jakimi się kierowali hwarangowie, sytuacja w ówczesnej Korei oraz legendy świadczą o tym, że brali udział w walkach.

Historyczny hwarang nie ma bezpośredniego związku z taekwondo ani z innymi współczesnymi sztukami walki w Korei. W roku 1960 bracia Lee Joo-bang i Lee Joo-sang otworzyli pierwszą szkołę walki hwarangdo w Korei. Choć nazwa upamiętniała hwarang, bracia Lee uczyli się yusul, koreańskiej walki podobnej do jiu-jitsu i prawdopodobnie hapkido od buddyjskiego mnicha Suahm Dosa, mieszkającego w świątyni Yang Mi Ahm niedaleko Seulu.